Babacığım, Alemlerin Rabbi ne demek?..
3 posters
1 sayfadaki 1 sayfası
Babacığım, Alemlerin Rabbi ne demek?..
tarafından duyGu Çarş. Şub. 11, 2009 9:26 pm
Babacığım, Alemlerin Rabbi ne demek?..
İlkbahar gelmişti. Güneş bütün çocuklara gülümsüyordu. Gökyüzün de bulutlar mavi beyaz pamuk şekerlere benziyordu. Ağaçlar çiçeklenmiş, toprak yeşermişti. Bütün çiçekler, böcekler, kelebekler, derin bir uykudan uyanır gibiydi. Zülal ve babası bu güzel havayı değerlendirmek için parka gittiler.
Rengârenk çiçekler Zülal’in çok hoşuna gitmişti. Babası, “Bak kızım, bahar geldi, hava ısındı, çiçekler renk renk açtı.” dedi.
Zülal’in renkler çok ilgisini çekti. Çiçek toplamak istedi. Bu istek babasının pek hoşuna gitmemişti. Yavaşça Zülal’e eğildi: “Şirin Zülal’im, küçük kelebeğim, çiçekleri koparırsak onlara zarar veririz. Kısa sürede solarlar, onları topraktan ve ailelerinden ayırmış oluruz.” dedi.
“Ama çok güzeller.” dedi Zülal.
Park kırmızı, pembe, yeşil renk renk çiçeklerle süslenmişti. Zarif kanatlarıyla kelebekler uçuşuyor. Huysuz arılar konacak çiçek arıyordu. Babası, Zülal’in tüm bunlara dikkatle baktığını görünce gülümsedi.
“Allah, bizim için ne güzel şeyler yaratmış Zülal’ciğim. Toprağı, güneşi, çiçekleri, hayvanları daima güzel yaratan âlemlerin Rabbi Allah onlara güzel bakmamızı da istiyor bizden. Çünkü bunların hepsi onun bizlere hediyesidir.” dedi.
Zülal, babasını dikkatle dinlerken, bir yandan da kelebeklerin süslü kanatlarıyla uçuşlarını izliyordu.
Zülal babasına, “Babacığım, âlemlerin Rabbi ne demek?” diye sordu.
Babası, Zülal’e, “Bütün evreni, dünyayı, yıldızları, güneşi, gökyüzünü, ayı, çiçekleri böcekleri bütün canlıları vareden, yaratan Allah demektir, âlemlerin Rabbi.” şeklinde cevap verdi.
Zülal, aldığı cevap karşısında biraz düşündü, bu cevapla yetinmemişti.
“O zaman neden âlemlerin Allah’ı demiyoruz da âlemlerin Rabbi Allah diyoruz.” diyerek babasına bir soru daha sordu.
Babası bu soruya gülümsedi. Aslında Zülal’in bu sorusu babasının çok hoşuna gitmişti. Babası Zülal’e, “Aklıselim, yüzü güzel, şirin kızım. Rab; terbiye eden, büyüten, düzenleyen, yetiştiren demektir. Allah, yeryüzünü, varlıkları ve canlıları sadece yaratıp bırakmamıştır. Hepsini eğitmiş, yetiştirmiş yeryüzünde güzel bir düzen kurmuştur.” diye bir açıklama yaptı.
Zülal, aldığı cevap karşısında heyecanlandı. “Nasıl, nasıl..?”dedi.
Babası, “Gece ve gündüzü düşün Zülalciğim. Sırayla birbirlerini kovalıyorlar. Sen, hiçbir sabah güneşin, ben bu sabah doğmak istemiyorum, gece çalışmaya devam etsin dediğini duydun mu? Allah, güneşi yaratırken terbiye etmiş, eğitmiş, görevlendirmiştir. O da bu yaratılışa uygun bir şekilde görevini yapıyor.
Mevsimleri düşünelim. Her mevsimde toprak ve hava değişir. Bitkiler, ağaçlar sonbaharda solar, kurur ve dökülür. İlkbahar da ise toprak uyanır. Çiçekler açar, bitkiler yeşerir, ağaçlar çiçeklenir. Kısacası bunların hepsini yaratan Rabbimiz onları yetiştirir. Cansızken canlandırır. Kış mevsimi hiç ben, yaz gibi sıcak olacağım, kar soğuk istemiyorum demez. Çünkü onun özellikleri farklıdır. Allah öyle düzenlemiştir.” dedi.
Babasını büyük bir merakla dinleyen Zülal’in aklına bir örnek gelmişti. Babasına dedi ki, “Bebekleri de Rabbimiz Allah büyütüyor değil mi babacığım. Kardeşim doğduğunda sürekli ağlıyor, yemek yemiyor, yürümüyor, konuşmuyor, gülmüyordu. Ben, bu yaramaz bebekle nasıl oynayacağım diye çok düşünmüştüm. Ama şimdi yürüyor, az da olsa konuşuyor, dişleri çıktı yemek yiyor, gülümsüyor. Allah’ın yardımıyla yavaş yavaş büyüdü. Allah, onu sadece yaratıp bıraksaydı hiç büyüyemezdi değil mi? babacığım. Allah, tüm bebeklerin Rabbi, beni de o büyüttü.” dedi.
Babası kızının verdiği örnekten çok duygulandı ve dedi ki: “Allah, bizden yeryüzüne bakıp düşünmemizi, güzellikleri, mucizeleri, hikmetleri fark etmemizi, onları korumamızı istiyor. Sen bunu yapıyorsun, Allah’ın sana verdiği akıl ile ne güzel düşünüyorsun.”
Babası konuşurken Zülal’in masum yüzü hüzünlendi. Babası Zülal’e,
“Neyin var kızım?” diye sordu.
Zülal, “Babacığım güneş, yıldızlar, bitkiler, görevlerini yerine getiriyor da bazı insanlar neden kendi sorumluluklarını yerine getirmiyor, kötü işler yapıyorlar. Arılara Allah, bal yapın diyor, onlar da yapıyor. Güneşe doğ diyor, o da doğuyor. İnsana iyi ol, iyi işler yap diyor, ama bazılar kan döküyor, savaşlar yapıyor.” dedi.
Baba kız bir süre sessiz kaldıktan sonra
Zülal,
“Babacığım galiba insanlar arılar kadar akıllı ve iyi değiller.” dedi. Zülal ve babası evlerine doğru giderken, hem çok neşeli idiler, hem de hüzünlü idiler.
Fatma Çağdaş Börekçi
"alıntıdır"
İlkbahar gelmişti. Güneş bütün çocuklara gülümsüyordu. Gökyüzün de bulutlar mavi beyaz pamuk şekerlere benziyordu. Ağaçlar çiçeklenmiş, toprak yeşermişti. Bütün çiçekler, böcekler, kelebekler, derin bir uykudan uyanır gibiydi. Zülal ve babası bu güzel havayı değerlendirmek için parka gittiler.
Rengârenk çiçekler Zülal’in çok hoşuna gitmişti. Babası, “Bak kızım, bahar geldi, hava ısındı, çiçekler renk renk açtı.” dedi.
Zülal’in renkler çok ilgisini çekti. Çiçek toplamak istedi. Bu istek babasının pek hoşuna gitmemişti. Yavaşça Zülal’e eğildi: “Şirin Zülal’im, küçük kelebeğim, çiçekleri koparırsak onlara zarar veririz. Kısa sürede solarlar, onları topraktan ve ailelerinden ayırmış oluruz.” dedi.
“Ama çok güzeller.” dedi Zülal.
Park kırmızı, pembe, yeşil renk renk çiçeklerle süslenmişti. Zarif kanatlarıyla kelebekler uçuşuyor. Huysuz arılar konacak çiçek arıyordu. Babası, Zülal’in tüm bunlara dikkatle baktığını görünce gülümsedi.
“Allah, bizim için ne güzel şeyler yaratmış Zülal’ciğim. Toprağı, güneşi, çiçekleri, hayvanları daima güzel yaratan âlemlerin Rabbi Allah onlara güzel bakmamızı da istiyor bizden. Çünkü bunların hepsi onun bizlere hediyesidir.” dedi.
Zülal, babasını dikkatle dinlerken, bir yandan da kelebeklerin süslü kanatlarıyla uçuşlarını izliyordu.
Zülal babasına, “Babacığım, âlemlerin Rabbi ne demek?” diye sordu.
Babası, Zülal’e, “Bütün evreni, dünyayı, yıldızları, güneşi, gökyüzünü, ayı, çiçekleri böcekleri bütün canlıları vareden, yaratan Allah demektir, âlemlerin Rabbi.” şeklinde cevap verdi.
Zülal, aldığı cevap karşısında biraz düşündü, bu cevapla yetinmemişti.
“O zaman neden âlemlerin Allah’ı demiyoruz da âlemlerin Rabbi Allah diyoruz.” diyerek babasına bir soru daha sordu.
Babası bu soruya gülümsedi. Aslında Zülal’in bu sorusu babasının çok hoşuna gitmişti. Babası Zülal’e, “Aklıselim, yüzü güzel, şirin kızım. Rab; terbiye eden, büyüten, düzenleyen, yetiştiren demektir. Allah, yeryüzünü, varlıkları ve canlıları sadece yaratıp bırakmamıştır. Hepsini eğitmiş, yetiştirmiş yeryüzünde güzel bir düzen kurmuştur.” diye bir açıklama yaptı.
Zülal, aldığı cevap karşısında heyecanlandı. “Nasıl, nasıl..?”dedi.
Babası, “Gece ve gündüzü düşün Zülalciğim. Sırayla birbirlerini kovalıyorlar. Sen, hiçbir sabah güneşin, ben bu sabah doğmak istemiyorum, gece çalışmaya devam etsin dediğini duydun mu? Allah, güneşi yaratırken terbiye etmiş, eğitmiş, görevlendirmiştir. O da bu yaratılışa uygun bir şekilde görevini yapıyor.
Mevsimleri düşünelim. Her mevsimde toprak ve hava değişir. Bitkiler, ağaçlar sonbaharda solar, kurur ve dökülür. İlkbahar da ise toprak uyanır. Çiçekler açar, bitkiler yeşerir, ağaçlar çiçeklenir. Kısacası bunların hepsini yaratan Rabbimiz onları yetiştirir. Cansızken canlandırır. Kış mevsimi hiç ben, yaz gibi sıcak olacağım, kar soğuk istemiyorum demez. Çünkü onun özellikleri farklıdır. Allah öyle düzenlemiştir.” dedi.
Babasını büyük bir merakla dinleyen Zülal’in aklına bir örnek gelmişti. Babasına dedi ki, “Bebekleri de Rabbimiz Allah büyütüyor değil mi babacığım. Kardeşim doğduğunda sürekli ağlıyor, yemek yemiyor, yürümüyor, konuşmuyor, gülmüyordu. Ben, bu yaramaz bebekle nasıl oynayacağım diye çok düşünmüştüm. Ama şimdi yürüyor, az da olsa konuşuyor, dişleri çıktı yemek yiyor, gülümsüyor. Allah’ın yardımıyla yavaş yavaş büyüdü. Allah, onu sadece yaratıp bıraksaydı hiç büyüyemezdi değil mi? babacığım. Allah, tüm bebeklerin Rabbi, beni de o büyüttü.” dedi.
Babası kızının verdiği örnekten çok duygulandı ve dedi ki: “Allah, bizden yeryüzüne bakıp düşünmemizi, güzellikleri, mucizeleri, hikmetleri fark etmemizi, onları korumamızı istiyor. Sen bunu yapıyorsun, Allah’ın sana verdiği akıl ile ne güzel düşünüyorsun.”
Babası konuşurken Zülal’in masum yüzü hüzünlendi. Babası Zülal’e,
“Neyin var kızım?” diye sordu.
Zülal, “Babacığım güneş, yıldızlar, bitkiler, görevlerini yerine getiriyor da bazı insanlar neden kendi sorumluluklarını yerine getirmiyor, kötü işler yapıyorlar. Arılara Allah, bal yapın diyor, onlar da yapıyor. Güneşe doğ diyor, o da doğuyor. İnsana iyi ol, iyi işler yap diyor, ama bazılar kan döküyor, savaşlar yapıyor.” dedi.
Baba kız bir süre sessiz kaldıktan sonra
Zülal,
“Babacığım galiba insanlar arılar kadar akıllı ve iyi değiller.” dedi. Zülal ve babası evlerine doğru giderken, hem çok neşeli idiler, hem de hüzünlü idiler.
Fatma Çağdaş Börekçi
"alıntıdır"
duyGu- вαηLαηdı!
-
Mesaj Sayısı : 1994
Yaş : 30
İtibar Gücü : 326
Puanlama : 70044
Kayıt tarihi : 26/12/08
Geri: Babacığım, Alemlerin Rabbi ne demek?..
tarafından Ayşegül C.tesi Şub. 21, 2009 12:43 pm
ellerine ve yüreğine sağlık dostum
Ayşegül- ƒσяυм тυткυηυ
- Mesaj Sayısı : 382
Yaş : 30
Nerden ? : 2000 EvLeR aNaDoLu LiSeSi
Sınıfım ? : 11/B
İtibar Gücü : 79
Puanlama : 58944
Kayıt tarihi : 10/11/08
Geri: Babacığım, Alemlerin Rabbi ne demek?..
tarafından mrvhlc C.tesi Mart 21, 2009 9:58 am
çook güzelmiş canım teşekkürlerr:)
mrvhlc- özєL üує
- Mesaj Sayısı : 228
Yaş : 32
Nerden ? : aşağı mahallenin yukarı caddesinden:)
Sınıfım ? : 12-D
İtibar Gücü : 34
Puanlama : 62268
Kayıt tarihi : 12/09/08
Similar topics1 sayfadaki 1 sayfası
Bu forumun müsaadesi var:
Bu forumdaki mesajlara cevap veremezsiniz