'''BABA'''

tarafından **yeter** Paz Mart 08, 2009 3:22 pm

Sahipsiz bir günün daha acılarla sahibi oluorum.Yalnzılıgımla hükmediorum ona.Eger seni sevmesi gereken,baban bile yoksa yanında,yasamanın ne anlamı var ayakta durmaya calıssan da...
Düsünüorum da, neden babalar böle...Gecenin insan yüzünü kesen ayazının yanında,neden babanın sözleri bıcak gibi ayazdan daha cok acıtıor.Sevdigini sölemek ya da sevmek bu kadar mı zor bi baba icin.Ya da baba tarafından sölenen degersiz bir-iki söz bu kdar mı acıtır insanı,bu kadar mı kanatır yüregının kapanmayan yaralarını.Bizi mutlu edecek bir cift söz sölemek onlar icin cok mu zor?Ya da biz mutluluk getirecek sözleri haketmio muyuz???
Babam,canım babam diebilecegimz,biri aslında varken,temiz düslerimizde neden baba die bir kavram yok???Bunun nedeni biz miyiz,onlar mı???
Biz miyiz,onlar mı???

(Bana ait)