Hacer Nine

Hacer Nine yine bunalmıştı. İçi içine sığmıyordu. Beş gözlü evinin içi, yine birkaç gündür zindan kesilmişti. Düşündükçe yüreği yerinden kopuyordu. Yetmiş yaşındaki bu kimsesizlik onu büsbütün yıkmıştı. Kocasını Yemen'de yitirmişti. Bir oğlu balkanlarda, ikisi de çöllerde kalmıştı. Bir geliniyle üç torunu vardı. Gelini hastalıktan ölmüş, torunlarının biri de büyük muharebede şehit düşmüştü. Biri İkinci İnönü'den dönmemişti. En son torununu da Sakarya'ya gönderen Hacer Nine, bir gün haber almıştı ki en son delikanlısı da Duatepe Muharebesi’nde öteki ağabeylerinin yanına göçüp gitmişti. Çok ağlamıştı. Ancak "Sakarya kazanıldı." haberi gelince ağlaması durmuş yüzü gülmeye başlamıştı. Ondan sonra ara ara böyle bunalırdı. Ve her bunalışında çarıklarını çeker, değneğini alır, Ankara'nın yolunu tutardı. Bu kez de öyle yapmıştı Hacer Nine. Saatlerce yürüdükten sonra ikindide Ankara'ya geldi. Doğruca gitti, Büyük Millet Meclisi'nin kapısı önünde durup çömeldi. Aradan biraz zaman geçti, sordular:

- Nine ne istiyorsun?

- Hiç, hiçbir şey.

- Ya neden burada duruyorsun?

- O'nun gözlerini görmek için çıkmasını bekliyorum.

- O dediğin kim?

- Gazi Paşa.

Sonunda öyküsünü anlattı Hacer Nine ve dedi ki: “İşte böyle, ara sıra çok bunaldıkça buraya gelirim. Gazi Kemal Paşa, Millet Meclisi'nden çıkarken O’nun gözlerine bakarım. Mavi gözbebeklerinde bütün ölenlerimin gözlerini görür gibi olurum. Sonra içime bir ferahlık dolar, kalkar köyüme giderim.”