GÖRKEM YAZICI

Biliyorum, cok sey söyleyecektin bana.
Hayatinin sirlarina ortak edecektin beni.
Kendini anlatacaktin. Özlemlerinden, beklentilerinden,
yasantindan, meraklarindan, begenilerinden,
umutlarindan söz edecektin bana...
Ama sen sustun...
Sen anlatacaktin, ben dinleyecektim. Gözlerim gözlerinde,
hic bikmayan bir dinleyici olacaktim karsinda.
Ne kadar konusursan o kadar mutlu olacaktim.
Agzindan cikan her cümleyi beynime kaziyacaktim
ve sonsuza kadar cikmayacakti oradan o sözlerin...
Ama sen sustun...
En sevdigim sarkiyi söyleyecektin, ben sana eslik edecektim.
Serefime kalkan kadehine gülümseyerek bakacaktim.
Önce “raki sisesinde balik olacaktik”, sonrasinda, her serefe kalkan kadehte
“Ümit Yasar”i anacaktik;
“Siirim senin agzinda dualasir
Ses ahenk olur söz manalasir
Asigim diyerek hor görme beni
Seni seven ölmez evliyalasir.”
Ama sen sustun...
Hayallerini anlatacaktin bana. Bense anlattigin her hayalinin bas rolünde olacakim.
Yagmur yagacakti, senin semsiyeni saklayacaktim, kosacaktin pesimden.
Yakalayinca beni sirilsiklam sarilacaktin. “Gidelim buralardan” diyecektin,
git git bitmeyecekti ciktigimiz yollar...
Ama sen sustun...
Bana sevdalarini anlatacaktin, yüregim heyecanla carpacakti.
Bir sevgiliye sunus gibi sözcüklerin kalbime isleyecekti.
Konussaydin sözcüklerine sarilacaktim.
Gözlerimi kapatip isini pervasizca hissedecektim tenimde.
Kokunla sarhos olacaktim...
Ama sen sustun...
Kelimeler tutuldu sende. Ben de gözlerinle konustum. Daldim sonsuz derinligine.
O derinliklerde sakladigin her ne varsa cikardim gün isigina. Utandin, kactin, saklandin.
Tutuldu kelimeler belki sende ama, gözlerin konustu benimle.
Sen sustun, gözlerin acti ruhunu bana.
Konussaydın, bir de konussaydın...
Amacsizca ciktigi seferlerden yorulmus köhne bir tekne olurdum kiyilarinda ben...
Ama sen sustun...
GORKEM YAZICI

cok guselmiş emeğine sağlıkk..